Wzorzec FCI nr 120

 

SETER IRLANDZKI (Irish Red Setter)

Kraj pochodzenia: Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 31. 08. 2001
Użytkowanie: pies myśliwski i rodzinny
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 – Wyżły, Sekcja 2 - Wyżły brytyjskie, Seter.
Próby pracy wymagane

RYS HISTORYCZNY:

Seter irlandzki powstał i rozwinął się w Irlandii jako pies myśliwski. Wywodzi się od setera irlandzkiego czerwono-białego oraz psa nieznanej rasy, o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Seter irlandzki był wyraźnie wyodrębnionym typem już w wieku XVIII. W roku 1882 powstał Klub Setera Irlandzkiego, zajmujący się promocją rasy. Klub w roku 1886 wydał standard rasy, a następnie organizował field trialsy i wystawy celem jego ustalenia. W 1998 roku klub opublikował Styl Pracy Rasy. Standard wraz ze Stylem Pracy stanowią opis wyglądu zewnętrznego oraz zdolności użytkowych rasy. Z biegiem lat seter irlandzki stał się wytrzymałym, zdrowym i inteligentnym psem o znakomitych walorach użytkowych i wielkiej żywotności.

WYGLĄD OGÓLNY:

Rasowy, o szlachetnej, sportowej sylwetce i przyjaznym wyrazie. Proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Żywy, inteligentny, energiczny, przywiązany i lojalny.

GŁOWA:

Długa, sucha i nie za szeroka między uszami. Kufa i czaszka jednakowej długości, o równoległych krawędziach.

Mózgoczaszka: owalnie sklepiona między uszami, pojemna, z dobrze zaznaczonym guzem potylicznym i wyniesionymi łukami brwiowymi.

Stop: wyraźny.

Trzewioczaszka: 

Nos: koloru ciemnomahoniowego, ciemnoorzechowego lub czarnego, o szerokich nozdrzach.

Kufa: umiarkowanie głęboka, dość tępo zakończona. Od stopu do czubka nosa długa, wargi niezbyt obwisłe.

Szczęki: prawie jednakowej długości.

Uzębienie: zgryz nożycowy.

Oczy: ciemnoorzechowe lub ciemnobrązowe, nie powinny być zbyt duże.

Uszy: średniej wielkości, delikatnej budowy, osadzone nisko i daleko ku tyłowi, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach.

SZYJA:

Umiarkowanie długa, dobrze umięśniona, ale nie za gruba; łagodnie wygięta, bez śladu obwisłego podgardla.

TUŁÓW:

Proporcjonalny do wielkości ciała.

Klatka piersiowa: głęboka, z przodu raczej wąska. Żebra dobrze wysklepione, zapewniające dużo przestrzeni dla płuc.

Lędźwie: muskularne, lekko wysklepione.

OGON:

Umiarkowanej długości, proporcjonalny do tułowia, osadzony raczej nisko, mocny u nasady i zwężający się ku końcowi. Powinien być noszony na poziomie grzbietu lub nieco poniżej.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

Łopatki: długie i ustawione skośnie ku tyłowi, kłąb wyraźny.

Łokcie: nisko osadzone, o swobodnych ruchach, nie powinny być wciśnięte, ani odstające.

Przedramiona: proste, ścięgniste, o mocnej kości.

Kończyny tylne:

tył szeroki i mocny. Kończyny powinny być długie i umięśnione od biodra do stawu skokowego, zaś od stawu skokowego do łapy krótkie i mocne.

Stawy kolanowe: dobrze kątowane.

Stawy skokowe: ustawione prosto, nie zwrócone na zewnątrz, ani do wewnątrz.

Łapy: małe, bardzo zwarte. Palce mocne, dobrze wysklepione, ściśle do siebie przylegające.

CHODY:

Swobodne, płynne, posuwiste; głowa noszona wysoko. Kończyny przednie o dalekim wykroku, ale prowadzone nisko. Kończyny tylne prowadzone płynnie, z dużą siłą odbicia. Niedopuszczalne krzyżowanie i przeplatanie kończyn.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu krótki i delikatny. Na pozostałych częściach ciała umiarkowanej długości, przylegający i możliwie nie kędzierzawy, ani falisty. Frędzle na górnej części uszu długie i jedwabiste; na tylnej stronie nóg długie i delikatne. Obfite owłosienie na brzuchu tworzy frędzle rozciągające się na przedpiersie i szyję. Łapy dobrze owłosione między palcami. Ogon ozdobiony piórem z dość długiego włosa, skracającego się stopniowo ku końcowi. Pióro i frędzle powinny być proste i przylegające.

Umaszczenie: soczysto kasztanowe, bez śladu czerni. Białe znaczenia na piersi, gardle i palcach, jak również mała gwiazdka na czole lub wąska strzałka na kufie lub czole nie powodują dyskwalifikacji.

WZROST:

Wysokość w kłębie:

psy: 58 - 67 cm

suki: 55 - 62 cm

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.